eteğimde kırmızı çiçeklerle

-

Kamu Spotu: Dağınık düşünceler bulutunun üzerinde gezindiği bu yazıda her şey düşündükçe birbiriyle anlam bütünlüğü oluşturuyor!

 Sevginin ansallığı vuruyor kanımca bizi. İsmini kutsadık diye bitmez sanıyoruz sevgileri. Halbuki kabullensek duyguların da tükenebildiğini ve an'a özel olduğunu çok daha tadını çıkarabilirdik bu gezegenin. Telaş bizi kör ediyor. Ben her zaman bir melodide ya da gözlerimi dolduran bir kokuda bulacağım sevgilerimi, kendime söz. Hepsini kabul edeceğim duyguların. Sevgiye benziyor diye sevgi sanmayacağım, sanarsam da kızmayacağım kendim dahil kimseye.

 Eğer müzik olmasaydı bu bloğa yazı çıkmayacaktı sanırım. :) Ama çok güzeller ve bence kimsenin hissetmediği bambaşka şeyler hissediyorum dinlerken. Belki verdiğim anlamlardan olduğunu düşüneceksiniz fakat ben bunun büyülü olduğunu savunacağım. Müzikte de derin bir sevgi saklı. Mesela şu an Mavi Gri'den Dünyanın En Güzel Kızı'nı dinliyorum tekrar tekrar. Her bir nota dev bir sinemadaymışım gibi görüntüler sergiliyor bana hislerime dair. Bazen gelen tınılar burnuma kokular doldurabiliyor. İşin güzel yanı hiçbiri mübalağa değil bunların, gerçek hislerim. :)

 Eğer ölmeden önce müziğe dair bu hayata bir şeyler bırakamazsam işte o zaman tadını çıkaramamış olurum sevgilerimin. Bu hisleri bağır çağır ifade etmedikten sonra hiçbir anlamları yok. Yani demek istediğim bu hayat yalnızlık için çok yanlış bir yer. Madem yok olacağız, hislerin tek görevi paylaşılabilmektir o zaman. Göz yaşları yalnızken evet güzel, kabul ediyorum. Ama hiç birilerine sarılıp hıçkıra hıçkıra ağlamazsak yaşamış sayılmayız. Ben şu an bu şarkıyı dinleyip de hissettiklerimi içime atarsam yaşamamamla birdir bu.  

Yanlışlıkla açık ettik bloğun misyonunu da. :) Her neyse, bu yazı içimde kalan tüm duygulara, yarım kalmış hislerime ve göz yaşlarımaydı. Maalesef ki yalnızlığımaydı. İyi ki yalnızlığımaydı. 

Ya da geri dönme, düşünme

Aşkından ölürken

Bile bile kandık dünyaya

bu kadar kötüyken


Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

alıp da veremediğim nefesler

-
Resim
  İnsanın anılarından değerli neyi vardır ki? Dün bir dizide çok sevdiğim bir şarkı çaldı ve beni yakın tarihime; anılarıma götürdü. Yaşarken kıymetini mi bilemedim yoksa o kadar güzeldi ki düşünmeye bile vaktim mi olmadı bilmiyorum. Keşke daha fazla vakit geçirebilseydim orda diyorum, keşke daha birçok anım olsaydı. Ama acaba o zaman da kıymeti mi olmazdı? Her şey gerçekten tadında mı güzel acaba?  Furkan ve Ali ile bulaşık yıkarken, masaları silerken, kat kontrolleri yaparken, depoda sufle pişirirken... Hep bu şarkı çalıyor, ah! Ne anılar ne anılar var... Başlarda sakin geçen akşamlar sonradan nasıl da kalabalıklaştı. Nasıl da bir içeri bir bahçeye koşuşturuyorduk elimizde tepsilerle. Ne kadar yorulduk, belimiz ağrırdı bulaşık yıkamaktan. Şikayet de etsek de o kadar mutluyduk ki. Neredeyse hiçbir kaygımız yoktu. Elbet o zamanlarda sorsanız neler neler sayardık problem olarak. Ama şimdi bakıyorum da hiçbirinin önemi yokmuş ki. Kendimizi avutacağımız, meşgul olacağımız bir ort...
Devamı

kendime doğum günü hediyesi: 17

-
kendime doğum günü hediyesi: 17. ne çok hatalarım oldu kendime, büyük haksızlıklar ettim muhtemelen. yanlışlar yapıyorum evet, bazen kendimden kaçmak istediğim bile oluyor. her şeye rağmen kendimi çok seviyorum. varolduğum benliğimi tüm içtenliğimle kucaklıyorum. kendimden başka hiçbir ruhta, hiçbir bedende, hiçbir hayatta, hiçbir ailede daha mutlu olamazdım. eğer seçme şansı verseler yine kendimi seçerdim. bence kendini sevmek de tam olarak budur. her seferinde aynaya baktığında ''seni seviyorum'' diyemez insan, her an kendini mutlu hissedemez, şükredemez. ama kendinden başka hiçkimsenin bedeninde varolmak istememek kendini sevmektir. belki geçtiğimiz yıl, 16. yaşım, en güzel yaşımdı; belki 17. yaşım en kötü yaşım olacak, belki en iyisi olacak. bunu kimse bilemez. ama benim bildiğim ve de bildiğim için çok şanslı hissettiğim bir şey var: şu an hayatımın en güzel anı. sevdiğim herkes yanımda, her şey yanımda, beni üzen kimse, hiçbir şey yok hayatımda. her şeye sahibim, ...
Devamı

enseden şakağa

-
  Her seferinde olduğu gibi kendime verdiğim sözleri çiğniyorum yine. Hem de en önemlisini sanırım. Bazen yasakları çiğnemekten zevk alır ya çocuklar, onlar kadar da şenim aslında. Lakin çok iyi biliyorum yine bir bedel ödeyeceğimi. Belki yine vicdanıma sancılar saplanacak, belki üzülen ben olacağım, cevapsız sorularım olacak, düzenim şaşacak... Umarım yanılıyorumdur. Umarım bu bilgece tavırlarımın arkası boş çıkar, umarım bu kadar güzel şeyler nasıl oldu diye sevinebilirim; nasıl hiç hasar almadan geldim bu güne diye.   Bazen hayat bana işaretler yolluyor. Bunun çok farkındayım. Bazen fazladan bir şey yapmıyor bile. Ama öyle bir ''heh'' dedirtiyor ki bunun bile işaret olduğunu anlıyorsunuz. ''nasıl bu kadar tam, nasıl bu kadar doğru, nasıl bu kadar denk gelebildi her şey?'' dedirtiyor insana. Tesadüf. Tesadüfün varlığına öyle bir inandırıyor ki. Sanki dünya üzerinde doğru kalmamış, en doğru o yanlışmış gibi hissettiriyor. Hem çok mantıklı hem deli saçma...
Devamı