aynayla hasbihal

-
 Yüzleşmem gereken bir şey var, sözde olmadığına inandığım ve yokluğuyla hem onur hem gurur duyduğum bir ego. Bence varlık ve yokluk birbirine çok yakın şeyler, insanlık deyimiyle ince bir çizgi var aralarında. Hatta bence iç içe kavramlar. Egonun varlığı, özgüven eksikliği barındırır mesela. :) 
 
 Kendi kendime yazıp güldüğüm, bazen üzüldüğüm ve çokça düşündüğüm bu mecrada her şeye ''bence'' eklemeyi terk etmeye çalışıyorum bu ara. Burada sanki izleniyormuşum gibi konuşmayı da bırakmaya çalışacağım. İç sesimi dökmeye çalışacağım olabildiğince. -Yine de bir gün görürse annemi hayal kırıklığına uğratmamak için küfürleri es geçebilirim. :)- 

 Bunun bir ismi varmış, Spotlight Etkisi. Yani sahne ışığı; sürekli sahnede izleniyor gibi hissetme, düşünme ve öyle davranma dürtüsü. Potansiyel bir psikoloji uzmanı olma edalarıyla hemen kendime bu tanıyı koydum, hatta bir de yapıştırdım 'ileri derece' diye. E ne de olsa insanın en iyi psikoloğu kendidir değil mi? Avutun çabuk beni.
 
 Nereye bağlayacağım bunu, şuraya: sürekli izlendiğini düşünmek acaba kendini fazlaca önemsemek mi? ''Kim ne yapsın benim ne dediğimi, ne yaptığımı'' diyememek mi? Belki de bundan kaynaklanıyor bendeki bu kaygı da.

 Gerçekten kendimdeki eksikleri, hataları, yanlışları görmeye bayılıyorum. Bunları söylemeyi de seviyorum. Ama ne var biliyor musunuz? Bu hem egodur hem özgüven düşüklüğü. Hem ''bu yanımı biri görüp yüzüme vurmadan ben söyleyeyim de meşrulaşsın''dır hem de ''bakın ben eksik yanlarımla ne kadar barışığım''dır. Şu an bunları yazmak bile ''en bilinçli benim!!!'' hissi veriyor bana. Maalesef bunu söylemek durumundayım samimi olacaksak. Umudum en azından bu durumun farkında olmamın iyi bir şey olması yönünde.

 Bu hayatta en çok egosu yüksek insanlardan kaçtım. Hep onları sevmedim, hep onları dışladım ve kötüledim. Onlardan korkuyorum dedim bazen kendime, travma olabilirdi bu. Ya da belki bilinçaltımdan gelen bir şeyler bir şeylerdi. Birisi sorduğumda ''mütevazı olmak en güzeli bir işte en iyisi olsan da'' dedim. Çünkü hayata bakışıma ters düşüyordu öyle biri olmak, böbürlenmek, kendini övmek. Ama bugün ''acaba'' diyorum. ''Acaba öyle bir içgüdüm vardı ve bundan mı kaçtım? O yanımın açığa çıkmasından mı korktum?''. Ya da belki ben de övünmek istiyordum ama beceremiyordum. Ya da ne bileyim övündüğüm takdirde birileri tarafından yadırganmaktan mı korkuyordum? 

  Zaten yadırganmak, muhtemelen bir psikiyatri testine girsem en büyük korkum olarak boy gösterir. Böyle bir şey olması çok muhtemel o yüzden. Ama haksızlık etmek istemiyorum kendime. Belki de gerçekten hayata bakışıma ters düşüyordur ''çok iyiyim be'' demek.

 Bugünkü yüzleşmemiz bu kadardı, konuğumuz da Özlem Hanım'dı. Kendisine bu konuları abartmadığı ve ne olursa olsun kendisiyle barışık olduğu bir hayat dileriz. 

Ah! Düne,bugüne,yarına baka baka vay!
Yüzümü, gözümü, iki çift sözümü
Kirli sepeti dibi gibi bastırıp gizlemişim
Ah! Sola diye sağa; düzümü tersime
Tam da başucuma saatli bombalar kurmuşum
Rüyalarda buruşmuşum

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

alıp da veremediğim nefesler

-
Resim
  İnsanın anılarından değerli neyi vardır ki? Dün bir dizide çok sevdiğim bir şarkı çaldı ve beni yakın tarihime; anılarıma götürdü. Yaşarken kıymetini mi bilemedim yoksa o kadar güzeldi ki düşünmeye bile vaktim mi olmadı bilmiyorum. Keşke daha fazla vakit geçirebilseydim orda diyorum, keşke daha birçok anım olsaydı. Ama acaba o zaman da kıymeti mi olmazdı? Her şey gerçekten tadında mı güzel acaba?  Furkan ve Ali ile bulaşık yıkarken, masaları silerken, kat kontrolleri yaparken, depoda sufle pişirirken... Hep bu şarkı çalıyor, ah! Ne anılar ne anılar var... Başlarda sakin geçen akşamlar sonradan nasıl da kalabalıklaştı. Nasıl da bir içeri bir bahçeye koşuşturuyorduk elimizde tepsilerle. Ne kadar yorulduk, belimiz ağrırdı bulaşık yıkamaktan. Şikayet de etsek de o kadar mutluyduk ki. Neredeyse hiçbir kaygımız yoktu. Elbet o zamanlarda sorsanız neler neler sayardık problem olarak. Ama şimdi bakıyorum da hiçbirinin önemi yokmuş ki. Kendimizi avutacağımız, meşgul olacağımız bir ort...
Devamı

kendime doğum günü hediyesi: 17

-
kendime doğum günü hediyesi: 17. ne çok hatalarım oldu kendime, büyük haksızlıklar ettim muhtemelen. yanlışlar yapıyorum evet, bazen kendimden kaçmak istediğim bile oluyor. her şeye rağmen kendimi çok seviyorum. varolduğum benliğimi tüm içtenliğimle kucaklıyorum. kendimden başka hiçbir ruhta, hiçbir bedende, hiçbir hayatta, hiçbir ailede daha mutlu olamazdım. eğer seçme şansı verseler yine kendimi seçerdim. bence kendini sevmek de tam olarak budur. her seferinde aynaya baktığında ''seni seviyorum'' diyemez insan, her an kendini mutlu hissedemez, şükredemez. ama kendinden başka hiçkimsenin bedeninde varolmak istememek kendini sevmektir. belki geçtiğimiz yıl, 16. yaşım, en güzel yaşımdı; belki 17. yaşım en kötü yaşım olacak, belki en iyisi olacak. bunu kimse bilemez. ama benim bildiğim ve de bildiğim için çok şanslı hissettiğim bir şey var: şu an hayatımın en güzel anı. sevdiğim herkes yanımda, her şey yanımda, beni üzen kimse, hiçbir şey yok hayatımda. her şeye sahibim, ...
Devamı

enseden şakağa

-
  Her seferinde olduğu gibi kendime verdiğim sözleri çiğniyorum yine. Hem de en önemlisini sanırım. Bazen yasakları çiğnemekten zevk alır ya çocuklar, onlar kadar da şenim aslında. Lakin çok iyi biliyorum yine bir bedel ödeyeceğimi. Belki yine vicdanıma sancılar saplanacak, belki üzülen ben olacağım, cevapsız sorularım olacak, düzenim şaşacak... Umarım yanılıyorumdur. Umarım bu bilgece tavırlarımın arkası boş çıkar, umarım bu kadar güzel şeyler nasıl oldu diye sevinebilirim; nasıl hiç hasar almadan geldim bu güne diye.   Bazen hayat bana işaretler yolluyor. Bunun çok farkındayım. Bazen fazladan bir şey yapmıyor bile. Ama öyle bir ''heh'' dedirtiyor ki bunun bile işaret olduğunu anlıyorsunuz. ''nasıl bu kadar tam, nasıl bu kadar doğru, nasıl bu kadar denk gelebildi her şey?'' dedirtiyor insana. Tesadüf. Tesadüfün varlığına öyle bir inandırıyor ki. Sanki dünya üzerinde doğru kalmamış, en doğru o yanlışmış gibi hissettiriyor. Hem çok mantıklı hem deli saçma...
Devamı