denize doğru

-
 Bazı melodiler çok farklı. Bazı melodiler gerçek güzel. Mesela Bülent Ortaçgil’in “yine de oynar mısın benimle?” demesiyle “su olsam, ateş olsam” demesi arasındaki melodi, “yastıklı şarkı”nın giriş melodisi, Nazan Öncel’in “anlamadan, dinlemeden” deme arasındaki melodi… 

 Bazen yok oluyorum. Bazen de o kadar güçlü var oluyorum ki. Bazen portakal çiçeklerinin kokusunu alıyorum. Bazen bile isteye nefesimi tutuyorum. Bazı geceler uyuyamıyorum. Bazı “bazı”lar gerçekten nadirdir ama vardır. :) Neden uyuyamadığımı düşünüp cevap bulamıyorum. Ama aslında derinde bir yerde cevabı da biliyorum. 

 Eğer kendi evimde olsam şu dakika çıkıp deniz kenarında uzun yürüyüşler yapar ve muhtemelen hayata dair derin fikirlere dalardım. Arkada Sertap Erener “Lal”i söylerdi, annem aklıma gelirdi, burnumun direği sızlardı, bir damla yaş başlardı akmaya. Birileri yeni yeni uyanmaya, işe gitmeye başlardı. Deniz köpük köpük vururdu kayalara. Belki bir kedi miyavlardı. Belki bir sarhoş dönerdi içmekten. “Ne yaşadı bu hale gelecek?” derdim içimden. Bir dakikalığına kendimi unuturdum belki. Bloğumu açardım, bunları yazardım.

 Hepsi yaşandı. Kısıtlı özgürlüğümün tadını çıkarıyorum bugün. Okunan sabah ezanına saygıdan müziğimi kapatıyor ve karıncaları ezmemek için kaldırımdan yürüyorum bugün. Ruhumun ne istediğini bilerek onu bastırıyorum bugün. Güneş doğsun ve ruhum doysun diye bekliyor, dolunayın da gitmesini istemiyorum bugün.

 Üşüyorum. Tepemden geçen uçağın kudretine şaşıyorum. Büyük bir parça sevgiyi ve yaşama tutkusunu tadıyorum. Martıların sesine tebessüm ediyorum. Uzaktan gelen deniz sesine aşık oluyorum. Fark edemediğim detaylara üzülüyorum. Bazı şeylerin güzelliğini hissediyor ve buna doymamakta diretiyorum. Hissediyorum. En çok istediğim şeyi yaşıyorum. Temas ediyorum hayata. Derin bir nefes çektiğimde olmam gereken yerde olduğunu fark ediyorum. Üzülüyorum. Eve dönmek istemediğimi çünkü oranın benim gerçek evim olmadığını biliyorum.

Hayal kuruyorum.
Seninle sabahın bu ilk saatlerinde
Sahil kenarında
Beraber olmanın hayalini kuruyorum.

Sözlerimin kime olduğunu bilmiyorum.
Yüzüme ufak ufak değen saçlarım sayesinde gülümsüyorum.

Yorumlar

Yorum Gönder

Bu blogdaki popüler yayınlar

alıp da veremediğim nefesler

-
Resim
  İnsanın anılarından değerli neyi vardır ki? Dün bir dizide çok sevdiğim bir şarkı çaldı ve beni yakın tarihime; anılarıma götürdü. Yaşarken kıymetini mi bilemedim yoksa o kadar güzeldi ki düşünmeye bile vaktim mi olmadı bilmiyorum. Keşke daha fazla vakit geçirebilseydim orda diyorum, keşke daha birçok anım olsaydı. Ama acaba o zaman da kıymeti mi olmazdı? Her şey gerçekten tadında mı güzel acaba?  Furkan ve Ali ile bulaşık yıkarken, masaları silerken, kat kontrolleri yaparken, depoda sufle pişirirken... Hep bu şarkı çalıyor, ah! Ne anılar ne anılar var... Başlarda sakin geçen akşamlar sonradan nasıl da kalabalıklaştı. Nasıl da bir içeri bir bahçeye koşuşturuyorduk elimizde tepsilerle. Ne kadar yorulduk, belimiz ağrırdı bulaşık yıkamaktan. Şikayet de etsek de o kadar mutluyduk ki. Neredeyse hiçbir kaygımız yoktu. Elbet o zamanlarda sorsanız neler neler sayardık problem olarak. Ama şimdi bakıyorum da hiçbirinin önemi yokmuş ki. Kendimizi avutacağımız, meşgul olacağımız bir ort...
Devamı

kendime doğum günü hediyesi: 17

-
kendime doğum günü hediyesi: 17. ne çok hatalarım oldu kendime, büyük haksızlıklar ettim muhtemelen. yanlışlar yapıyorum evet, bazen kendimden kaçmak istediğim bile oluyor. her şeye rağmen kendimi çok seviyorum. varolduğum benliğimi tüm içtenliğimle kucaklıyorum. kendimden başka hiçbir ruhta, hiçbir bedende, hiçbir hayatta, hiçbir ailede daha mutlu olamazdım. eğer seçme şansı verseler yine kendimi seçerdim. bence kendini sevmek de tam olarak budur. her seferinde aynaya baktığında ''seni seviyorum'' diyemez insan, her an kendini mutlu hissedemez, şükredemez. ama kendinden başka hiçkimsenin bedeninde varolmak istememek kendini sevmektir. belki geçtiğimiz yıl, 16. yaşım, en güzel yaşımdı; belki 17. yaşım en kötü yaşım olacak, belki en iyisi olacak. bunu kimse bilemez. ama benim bildiğim ve de bildiğim için çok şanslı hissettiğim bir şey var: şu an hayatımın en güzel anı. sevdiğim herkes yanımda, her şey yanımda, beni üzen kimse, hiçbir şey yok hayatımda. her şeye sahibim, ...
Devamı

enseden şakağa

-
  Her seferinde olduğu gibi kendime verdiğim sözleri çiğniyorum yine. Hem de en önemlisini sanırım. Bazen yasakları çiğnemekten zevk alır ya çocuklar, onlar kadar da şenim aslında. Lakin çok iyi biliyorum yine bir bedel ödeyeceğimi. Belki yine vicdanıma sancılar saplanacak, belki üzülen ben olacağım, cevapsız sorularım olacak, düzenim şaşacak... Umarım yanılıyorumdur. Umarım bu bilgece tavırlarımın arkası boş çıkar, umarım bu kadar güzel şeyler nasıl oldu diye sevinebilirim; nasıl hiç hasar almadan geldim bu güne diye.   Bazen hayat bana işaretler yolluyor. Bunun çok farkındayım. Bazen fazladan bir şey yapmıyor bile. Ama öyle bir ''heh'' dedirtiyor ki bunun bile işaret olduğunu anlıyorsunuz. ''nasıl bu kadar tam, nasıl bu kadar doğru, nasıl bu kadar denk gelebildi her şey?'' dedirtiyor insana. Tesadüf. Tesadüfün varlığına öyle bir inandırıyor ki. Sanki dünya üzerinde doğru kalmamış, en doğru o yanlışmış gibi hissettiriyor. Hem çok mantıklı hem deli saçma...
Devamı